همه ما روزی آغاز می شویم...جهان مهد آموزش انسان هاست...طبیعت برترین آموزگار جهان است...شاخه های توانای درختان با دستان پر مهر خود یاری کننده ی برگ ها ناتوان اند .

برگ های خشک درختان که پس از پایان فصل جولان خود میهمان آغوش رود ها می شوند...ریشه های خسته ی درختی که طعم تلخ خشکی را چشیده اند...بی صبرانه چشم به راه باران اند...وباران لطف و رحمت خدایی بی همتاست که کام تشنه ی درختان را سیراب می کند.

دنیایی چون طبیعت در حال گذر است . دنیای انسان هایی که چون رود آغوشی پرمحبت دارند . ثروتمندانی که همیشه دستانی برای یاری انسان ها ناتوان دارند ...وانسان هایی که چون باران واسطه ی نزول رحمت خدایند . شکرانه ی رود بودن گرفتن دست برگ های خشک است ، شکرانه ی باران بودن بارش در خشکی خزان زندگی انسان های نیازمند است و شکرانه ی بازوی توانا گرفتن دست ناتوان است .